“We gaan wel door toch?” 
Meteen nadat bekend werd dat de Olympische Spelen vanwege de coronapandemie een jaar werden uitgesteld, stuurde Amy Pieters voor de zekerheid maar even een appje naar Kirsten Wild. De twee baanwielrensters waren nog geen maand eerder wereldkampioen geworden op de koppelkoers en hadden ook voor Tokio hoge ambities. Maar Kirsten, op dat moment 37 jaar, had ook al aangegeven dat 2020 haar laatste jaar als profwielrenster zou zijn.  
 
Hoogst haalbare 
Want die Spelen... Hoewel ze grossiert in wereld- en Europese titels, zou de koningin van het baanwielrennen een olympische medaille toch zien als de kroon op haar carrière. En die ontbreekt nog. “De Olympische Spelen is het summum van de sport”, vindt Kirsten. “Daar een medaille halen is het maximale. Veel mensen zullen niet begrijpen dat als je acht wereldtitels hebt, je naar zoiets verlangt. Maar dat zit gewoon in mijn hoofd.” 
 
Kirsten stond al twee keer op de Olympische Spelen. Zowel in Londen 2012 als in Rio 2016 werd ze op alle onderdelen waar ze aan meedeed zesde.  

“Als ik nu terugkijk denk ik: ‘Jeetje, ik rommelde maar wat aan’. Als ik zie hoe we het nu doen, dan wou ik dat ik het toen ook zo had aangepakt: de trainingsmethodes, de tactische begeleiding, alle andere begeleiding. Nu ben ik écht goed voorbereid. Maar ja, dat zei ik voor de Spelen van Rio ook.” 
 
Wereldkampioenschappen 
Feit is dat Kirsten in het voorjaar van 2020 in topvorm verkeerde. In februari was Berlijn het decor van de wereldkampioenschappen. De Zwolse veroverde het goud op de scratch en met Amy Pieters was ze ook de beste op de koppelkoers. Dat laatste onderdeel, ook wel madison genoemd, werd in 2017 toegevoegd aan het olympische programma. Voor Kirsten en Amy een uitgelezen kans om alsnog te gaan voor die olympische medaille. 
 
Daarnaast wakkerden ook wijzigingen bij het omnium, de meerkamp van het baanwielrennen, het olympische vuur bij Kirsten aan. De individuele achtervolging, de vliegende start over 250 meter en de tijdrit over 500 meter werden vervangen door de temporace over 7,5 kilometer. Oftewel drie sprintonderdelen werden ingeruild voor één duur-onderdeel. En dat ligt Kirsten nu eenmaal net wat beter. 

Kirsten: “Ik verloor altijd te veel op die andere onderdelen om het omnium te kunnen winnen. Als je het vergelijkt met atletiek en je bent niet zo goed in hoogspringen, dan breekt dat onderdeel je steeds op. Maar als dat dan wordt vervangen door een onderdeel waarin je wél goed bent, dan wil je het nog wel een keer proberen. Daardoor kijk ik ook anders naar de Spelen. Toen ik hoorde dat het omnium werd veranderd, dacht ik: ‘Nu zijn we een match’.” 
 
Paar maanden doorbikkelen  
Dat bewees ze al in 2018 en 2019, toen Kirsten wereldkampioen werd op het omnium. In Berlijn lukte dat niet. “Ik werd op een onderdeel gediskwalificeerd en dan ben je gelijk weg”, legt ze uit. “Maar het gevoel van het hele toernooi was gewoon goed. Daar moet je je dan aan vasthouden. Ik was echt klaar voor de Spelen. En Amy ook. Ik dacht: ‘Kom maar op. Nog een paar maanden doorbikkelen en dan staan we er’.” 

Maar exact 24 dagen na hun wereldtitel kwam het bericht dat de Olympische Spelen een jaar werden uitgesteld. Kirsten hoefde niet lang na te denken om het appje van Amy te beantwoorden. “Eerst denk je: ‘Oeh, nog een jaar…’ Dat gevoel dat we er klaar voor waren, kun je dat nog een keer voor elkaar krijgen? Maar ik dacht al gauw: ‘Natuurlijk wil ik dat!’ Je hebt die droom. Dat blijft.” 

Dat ze voor een topsporter inmiddels aardig op leeftijd was, zag ze niet als een probleem. “Voor de pers is dat een grotere belemmering dan voor mij”, zegt ze. “Ik heb ontzettend veel ervaring. Daar heb ik veel aan. Het afgelopen seizoen waren er maar weinig wedstrijden. Dan is het een voordeel als je kunt terugvallen op je ervaring. Ik vind het baanwielrennen nog steeds heel leuk en dan denk ik niet dat je leeftijd veel uitmaakt.” 
 
Huilend 
Kirsten richtte zich eerst maar eens op de weg, waar ze rijdt voor Team Ceratizit. Maar in oktober, kort voor de start van Gent-Wevelgem, de klassieker die ze in 2019 won, werd ze positief getest op corona. “Dat hakte er wel in”, vertelt ze. “Ik heb toen wel even gedacht: ‘Waar ben ik aan begonnen?’ Ik vond het heel moeilijk om mee om te gaan.”  
 
Ze was twee weken volledig uit de running. En doordat ze niets kon doen kreeg ze ook last van haar rug. Toen ze langzaamaan het trainen weer kon oppakken, voelde dat alsof ze alles weer van nul moest opbouwen.  

“Ik was ver van het niveau waar ik moest zijn”, weet ze. “Een leg-press van veertig kilo lukte al niet. Als ik ging fietsen dan kwam ik na een uurtje huilend terug. Helemaal kapot. Terwijl je normaal wel een paar uur op de fiets zit. Ik voelde me heel ellendig deze winter.” 
 
Afgelopen december stuurde Kirsten een mailtje naar Paul Wylleman, prestatiemanager Prestatiegedrag bij TeamNL. Ze zag het even niet meer zitten. “Als je ziek bent, een griepje of zo, dan pak je de draad zo weer op. Maar nu was die draad wel heel ver weg. Dat schreef ik hem. Paul zei: ‘Bewaar deze mail en lees hem over een half jaar nog eens terug’. Ik moet bekennen dat ik dat nog niet heb gedaan, maar ik denk dat ik er nu heel anders tegenaan kijk dan toen.” 
 
Lichaam ge-reset 
Want inmiddels is ze alweer enige tijd volop aan het trainen. “Het is mooi om te zien hoe veerkrachtig je lijf is en dat het herstelt. Gelukkig kreeg ik in oktober corona en niet dichter op de Spelen. Nu is mijn lichaam helemaal ge-reset. Dat is misschien wel goed geweest. Ik heb een keer rust genomen. Normaal ga je maar door. Het was wel noodgedwongen, maar doordat je het daarna rustig opbouwt, geeft dat een goede basis.” 
 
In april reed Kirsten weer een wedstrijd op de baan in Gent. Daar concludeerde ze dat het goed komt. “We hebben die wedstrijd serieus aangepakt. Ik was verrast door mijn niveau. Dat gaf veel vertrouwen. Ik was gewoon opgelucht dat het goed ging. Het zit er nog en ik kan het er ook uit krijgen. We zullen zien wat het in Tokio oplevert. De vaas is in ieder geval gelijmd. Nu is het afwachten of de lijm het houdt.”